VAN 030 NAAR 040, DEEL 4: ROBIN STERK
Interview door Angelique Stokvis
In de serie Van 030 naar 040 over Oud-Orcanen die later zijn gaan roeien bij Beatrix in Eindhoven heeft Robin Sterk achtereenvolgens Elien Meijer, Angelique Stokvis en Roelof Klepp geïnterviewd. Nu vindt Angelique het tijd om de rollen om te draaien en Robin zelf te laten terugblikken op zijn life and times.
Robin, wat kun je ons vertellen over jouw loopbaan in de oertijd van Orca?
In 1967 werd ik lid van De Batavier, subvereniging van Unitas. Het eerste jaar kwam ik niet verder dan een overnaadschen vier, die al op de ARB uit training ging, nou ja, moest. Het tweede en derde jaar zat ik in de roemruchte “Broertjes-vier”, gecoacht door Herman Gombert. Toen hebben we wel een paar mooie blikken gehaald, vooral op de Bosbaan. De fusie van Charon en Batavier heb ik van dichtbij meegemaakt: in 1970 kwam ik als wedstrijdcommissaris in het eerste Orca-bestuur. Die samensmelting bleek een gouden greep: Orca begon niet alleen te groeien, maar ook te bloeien. Daarna heb ik nog twee jaar gecoacht, vooral Lex Burghgraef en Chalmer Hoynck van Papendrecht, die later doorstootten naar de top van het lichte roeien. De Minister van Defensie maakte in 1973 een einde aan mijn actieve Orca-loopbaan. De Russen moesten afgeschrikt worden en in 1974 riep een andere minister, die van Onderwijs, mij op voor een veertigjarig dienstverband, vooral in het HBO (European Studies, Maastricht).
Wat zijn jouw mooiste herinneringen en hoogtepunten?
Van het roeien zelf herinner ik me de grensverleggende inspanningen (iedere dag 6 x 500 meter) samen met Kees Linse, Eduard Hamburger, Ruud Oudega en stuurman Jochem Prop, evenals de ook door Roelof Kleppe aangehaalde krachttrainingen van dr. Tan, de wedstrijdweekenden en de bijbehorende teamgeest. Daarnaast waren er intrainingsfeesten (waarvan ik de details liever niet vermeld vanwege het twijfelachtige karakter ervan), de eindeloze bestuursvergaderingen en de successen bij het coachen. Ook staat me nog scherp voor de geest hoe Jan Moes per ongeluk in de zelfgegraven latrine op de Zeehaenkade stapte én hoe graag we de dames van Opopoi hadden losgeweekt uit de klauwen van het begerige Triton.
Wanneer en waarom ben je overgestapt naar Beatrix?
Eigenlijk ben ik nooit gestopt met roeien. Midden jaren zeventig ontstond er een piepjonge veteranenvier, die op zaterdag roeide, eerst nog bij Orca, later bij de burgerburen, Viking dus. Daar vonden ze onze post-studentikoze gedrag maar niets en zo kwamen we terecht bij Tromp in Hilversum. Daar heb ik tot 1988 geroeid, meestal in een acht en met veel plezier. Het voordeel van roeien bij de veteranen is dat je wereld niet vergaat als je een wedstrijd verliest. Nu alweer 30 jaar geleden verhuisde ik vanwege een nieuwe baan naar Eindhoven. Het eerste wat ik daar deed, was lid worden van Beatrix en in een acht stappen. Helaas op het verkeerde boord en dus kon ik ook gelijk een lokale fysiotherapeut zoeken.
En hoe bevalt het roeien bij Beatrix?
Uitstekend! De Head heb ik nu b.v. zo’n 25 keer geroeid met een groep die in de loop der jaren heel hecht is geworden. Ook buiten de boot hebben we veel contact. De meesten van ons zijn met pensioen, maar we zijn topfit en doen veel binnen de vereniging: coachen, instructie geven, commissiewerk, PR, lustrum, you name it. Diverse keren ben ik met mijn team op wintersport geweest en er wordt fanatiek geërgometerd. Sterker nog, ik ben regerend Europees Kampioen Indoorroeien bij de veteranen G. Weliswaar bij gebrek aan tegenstand, maar toch. (Gelukkig valt mijn ploeggenoot Harry Droog in de categorie H, want hij is onklopbaar op de ergo.) Een enkele keer val ik in bij bevriende verenigingen. Zo kon ik in 2016 mee naar Henley in een Tromp/Breda-combinatie. Een bijzonder evenement, vooral omdat we het in een zéér ongestuurde vier presteerden om na twintig halen tegen de wal te knallen en om te slaan. Binnen 30 seconden gingen de beelden via Twitter de wereld over. Unforgettable…
Een bijzondere ervaring was het roeien met ons Oud-Orca-kwartet, toen jij en ik samen met Elien en Roelof afgelopen juni meededen aan een onderlinge lustrumwedstrijd bij Beatrix. Het eerste onderdeel bestond uit een time trial over 1000 meter. Hoewel we samen slechts één traininkje hadden gedaan, kwam onze mix dubbelvier – gehuld in inmiddels iets te strak zittende Orca-pakjes – goed voor de dag en eindigden we in de middenmoot. Later op de dag werden we gekoppeld aan beginnende roeiers en voeren we tégen elkaar. De vier van jou en Roelof sprintte beduidend sneller dan die met Elien en mij aan boord. Volgend jaar revanche?
V.l.n.r. Robin Sterk, Angelique Stokvis, Roelof Kleppe, Elien Meijer
Wat doe je naast het roeien?
“Ik snap niet hoe ik er ooit bij heb kunnen werken.” Een cliché? Ja, maar in mijn geval maar al te waar. Sinds 2014 leef ik in het ABP-walhalla, maar mijn agenda zit behoorlijk vol. Ik geef gastcolleges en cursussen over Oost-Europa, werk als taaltrainer Frans in het bedrijfsleven, ben vaak op reis, bezoek musea en lees veel. Mijn achterban vraagt uiteraard ook de nodige aandacht. Overigens hebben mijn zoons wel een link met het roeien: de oudste heeft als jeugdroeier bij Beatrix flink wat gewonnen en de jongste heeft een paar jaar bij – eh, ja, sorry – Triton gesnuffeld aan het roeien, zij het vooral wat betreft de sociale aspecten ervan.
Heb je nog opmerkingen richting Oud-Orca?
Ik kijk uit naar het vijftigjarig bestaan in 2020 en hoop dat daar tijdig en professioneel over gecommuniceerd gaat worden.
Bedankt, Robin, en tot ziens bij Beatrix (of Oud-Orca).
Angelique
