Oud-Orca

Bij de Eindhovense Roeivereniging Beatrix vinden we zes oud-leden terug van Orca, Charon en USR de Batavier. Ieder van hen heeft in een andere periode in Utrecht gestudeerd en geroeid. Elien Meijer, Angelique Stokvis, Roelof Kleppe, Robin Sterk en Willemijn Nieuwenhuis vertelden al eerder over hun vroegere en tegenwoordige roeiersbestaan. Nu is het de beurt aan Tino Hillenaar om zijn ervaringen wat betreft 030 🡪 040 met ons te delen.

 

Tino met Unitas-baret, Batavier-stropdas, roeiblik en bridgetrofeeën

 “Een hele verrassing dat ik na zoveel jaar bij ERV Beatrix getraceerd ben als oud-Batavierlid. Ik ben geen Orca-lid geweest, maar voldoe wel aan het criterium “van 030 naar 040”. Ik ben geboren in 1942 te Rotterdam, in 1951 ben ik  naar Eindhoven verhuisd, waar ik het diploma HBS-B aan het Gemeentelijk Lyceum Eindhoven (GLE) heb behaald. In 1959 ben ik met mijn studie natuurkunde in Utrecht begonnen en ben ik lid geworden van USR Unitas. Ik koos ook voor de subverenigingen USR de Batavier en USBC, de bridgevereniging van Unitas.

Als lid van USR de Batavier, opgericht in 1957, roeide je bij de burgervereniging Viking. 1959 was her eerste jaar dat een gladde vier wedstrijdploeg bestaande uit enkel Batavierleden geformeerd werd. Hiervan werd ik stuurman. Binnen Viking  kwam er nog een wedstrijdvier tot stand, waardoor een tweekamp moest beslissen welke ploeg door Viking afgevaardigd zou worden naar wedstrijden. In het voorjaar van 1960 werd deze tweekamp over 1 km op het Merwedekanaal verroeid. Deze werd door de Batavier gewonnen. Wedstrijden werden geroeid op de Oostzaan, Bosbaan en Leidse Rijn (Hollandia). Realiteit was nu dat een onder de naam Viking ingeschreven ploeg aangemoedigd werd met “Hup  Batavier”. Leg dat maar eens uit aan een buitenstaander… Binnen Viking ontstond daarover enige irritatie en in het verdere verloop van het wedstrijdseizoen ontstonden meerdere, meestal kleine, ergernissen. In de jaren 1960 en 1961 werd het verschil van inzicht wat betreft invulling en realisatie van de wedstrijdagenda en botenplan steeds groter, wat uiteindelijk zou leiden tot het zelfstandig worden van USR de Batavier.. 

Selectierace op het Merwedekanaal – 1960

Eind 1961/begin 1962 kwam er een werkgroep tot stand van drie personen om van de Batavier een zelfstandige vereniging, aangesloten bij de KNRB, te maken. Vanuit het bestuur van de Batavier werd ik als toenmalig fiscus toegevoegd aan deze werkgroep. Doelstelling was om in ieder geval vóór de zomervakantie zover te zijn dat we bij de aanvang van het nieuwe collegejaar de eerstejaars konden ontvangen. Gestart werd met werkkampen en acties zoals de verkoop van lucifers: zonder geld geen boten. De eerste boten werden door overname verworven en ondergebracht bij een houthandel aan de Leidsekade. Daar werd herstel  gepleegd zoals schuren en lakken om ze in goede conditie te krijgen. Financieel ging het zo goed dat een nieuwe gladde vier bij Empacher gekocht kon worden. Eind 1962 was het zover dat de Batavier  lid  van.de KNRB werd. Een werfkelder van de Willem Arntsz Stichting aan de Oude Gracht was intussen ingericht als loods. Een acht behoorde ook al tot het botenbezit en er was genoeg animo om voor de Head in training te gaan. Deze wedstrijd mocht ik sturen, daarvoor had ik een jaar in een lichte vier geroeid en een seizoen een vier gecoacht. Voor de acht hadden we veel bekijks als we door de Oude Gracht roeiden. Door de strenge winter 1962/1963 was er te weinig gelegenheid om te trainen en werd er besloten de Head uit te stellen naar een latere datum. Op die datum had ik echter een studiereis naar Denemarken en Zweden gepland. Het was een moeilijke beslissing, maar uiteindelijk koos ik voor de reis, dus helaas geen Head voor mij.

Bosbaan – juni 1960

Tot zover het tijdperk dat ik actief was voor de Batavier. Nog een korte periode roeide ik op de zaterdagmorgen met enkele oudgedienden vanaf de Zeehaenkade, het onderkomen na de Oude Gracht. Helaas is door een brand (archief)materiaal verloren gegaan. Zoals menige roeier ben ik ook wel eens omgeslagen. Dit is mij overkomen toen ik in oktober 1960 in een twee met stuurman meedeed aan een onderlinge wedstrijd van de Batavier op het Merwedekanaal. Het is duidelijk dat wij de finish toen niet hebben gehaald. Op de foto ben ik rechts te zien, met op mijn hoofd nog de Unitasbaret.

Finish niet gehaald, wél het Utrechts  Nieuwsblad…

Bridge was intussen mijn tweede hobby geworden. Voor USBC speelde ik jarenlang hoofdklasse. Hoogtepunten waren het behalen van het Nederlands Studentenkampioenschap  viertallen en het bereiken van een finaleplaats Nederlandse Kampioenschappen paren. De omstandigheden tijdens het spelen van wedstrijden waren soms zeer bijzonder: in een bruin café rond het biljart waarop zelfs ook nog gebiljart werd; zo nu en dan wegduiken om een keu niet in je nek te krijgen. Bij de UVSV werden we bij de voordeur welkom geheten om vervolgens snel naar de zolder gedirigeerd te worden en onder begeleiding gingen we naar de WC. 

Tijdens mijn militaire dienst ben ik in 1968 afgestudeerd. Na het vervullen van de dienstplicht ben ik getrouwd en heb ik een baan in Rijswijk/Voorburg aanvaard bij de computerindustrie van de N.V. Philips. Delft en Zevenhuizen waren mijn woonplaatsen.  In Zevenhuizen heb ik samen met de achterbuurman een bridgeclub opgericht, nu precies 50 jaar geleden. Roeien was even niet aan de orde. Dat werd vervangen door tennissen. Helaas moest  ik al snel een andere baan zoeken, omdat de computertak afgestoten werd. Er volgde een verhuizing naar Son en Breugel, waar ik het tennissen en bridgen voortzette. Vanwege  een vervelende blessure, opgelopen tijdens het tennissen, moest ik hiermee stoppen. Na vijf jaar tobben werd gelukkig door een acupuncturist ontdekt wat de werkelijke oorzaak van de pijn was, namelijk een nare rugblessure. Na een herstelperiode van ongeveer twee jaar was ik weer zo ver om aan sporten te gaan denken. Na overleg met de fysiotherapeut werd  besloten het met roeien te proberen. Nu ben ik alweer elf jaar lid van ERV Beatrix.

Stuurman Tino temidden van zijn ploegmakkers

Sporadisch heb ik de sportieve prestaties van Orca gevolgd. Tweemaal ben ik op de loods geweest aan de Verlengde Hoogravenseweg. Door enkele oud-Batavierleden werd een tocht naar Rhijnauwen georganiseerd (2008). In 2011, ongeveer 50 jaar na de oprichting van de zelfstandige USR de Batavier.  Dit werd gevierd met een reünie. Helaas bestond de opkomst voornamelijk uit leden van de jaren 1957 tot 1963. Een gezellig samenzijn op de loods en wat kleine onderlinge wedstrijdjes maakten dit toch tot een geslaagde dag.

Mij werd de vraag gesteld of ik iets kan vertellen over het verschil tussen  Orca en Beatrix. Dat kan ik natuurlijk niet, ik ben nooit lid van Orca geweest. Ik kan wel proberen wat kenmerken van een studentenvereniging  af te zetten tegen die van een burgervereniging. Allereerst de ledensamenstelling: bij een studenten-vereniging ligt de leeftijd voornamelijk tussen 20 en 30 jaar, bij een burgervereniging is er meer spreiding.  Bij een studentenvereniging staat het wedstrijdroeien voorop, bij ERV Beatrix ervaar ik een gezonde mix van wedstrijdroeien en   recreatief roeien.

Tino  stuurt én roeit wekelijks, hier in de 2x-

Ten slotte, alles nog eens overziend, kom ik tot de voorzichtige conclusie dat ik mede schuldig ben aan het ontstaan van Orca, heel bizar maar wel met een goed “gevoel”!

Dank je wel, Tino, voor jouw boeiende bijdrage aan de rubriek Van 030 naar 040, haal door!

Robin Sterk

Enkele jaren geleden hebben vier Oud-Orcanen die nu bij Beatrix in Eindhoven roeien in de rubriek Van 030 naar 040 teruggeblikt op hun roeitijd in Utrecht en verteld over hun huidige Brabantse roeiersbestaan. Dat waren Elien Meijer, Angelique Stokvis, Roelof Kleppe en Robin Sterk, ieder daterend uit een andere periode. Nu is het de beurt aan Willemijn Nieuwenhuis. Hoeveel dat ene jaar dat zij lid is geweest van Orca voor haar betekend heeft en hoe die ervaring doorwerkt tot op de dag van vandaag, is hieronder te lezen. Willemijn komt graag in contact met  oud-club- en ploeggenoten, het liefst via https://www.linkedin.com/in/willemijnn/.

Willemijn, hoe kijk jij terug op je jaartje bij Orca? Wat zijn je mooiste herinneringen?

Mijn jaartje Orca begon in de natte herfst van 1982 en duurde tot de hete zomer van 1983. Ik werd in september 1982 op Unitas overgehaald om bij Orca de afroeiperiode te doen. Ik ben nogal een push-over, dus toen ik vervolgens geselecteerd werd, ben ik maar gaan wedstrijdroeien. Leek me ook wel goed voor mijn zwaar matige studiediscipline (heeft niet geholpen, ik heb dat jaar één vakje gehaald….). Wel twee blikken getrokken en jaren later keurig afgestudeerd als psycholoog en een brave baan gevonden. Het trainen vond ik zwaar en niet leuk, ik zat op bakboord en naar mijn gevoel hebben we permanent op bakboord gelegen, pff. Thee met speculaaspoppen na de training, dat was fijn en de feesten waren ook lekker. In- en uit-trainingsfeest en daartussen een soort lentefeest dat de eerstejaars moesten organiseren. We hebben toen een echte pin-up kalender van ons team verkocht  om wat budget te regelen:  twaalf eerstejaars wedstrijdroeisters, onbeholpen arty gefotografeerd in een oude fabriekshal naast Orca. In onderjurkjes van mijn huisgenote die bij Hunkemöller werkte en op haar stilettohakken. Wie heeft die kalender nog? Ik ben zó nieuwsgierig. 

De wedstrijddagen duurden vooral lang. Leuk was dat we vaak na de wedstrijd met de ouders en broers (2x Skadi) van mijn ploeg- en huisgenote Paulien gezellig gingen eten, ergens of bij hen thuis in een verbouwde boerderij. Behalve niet in de zon zitten moesten we ook leven volgens het intrainingsregime, dus vroeg naar bed en niet drinken. Paulien en ik kregen dan ook enorm op onze donder toen we met haar broers naar het Skadi-lustrumgala waren gegaan, ach ja. Op de foto ben ik de vierde van links, met kort kapsel en de ogen dicht.

Winnen vond ik fantastisch! Dat je niet meer kapot was na de race, aan dat erevlot lag en een corsage plus blik in ontvangst mocht nemen, echt een memorabele ervaring. Meegemaakt op de Koninklijke en bij de Randstad Regatta, beide op de Bosbaan. Ik heb ook een (ijskoude) Head geroeid in een combinatie-acht met vier eerstejaars van Triton. Tijdens de race trok de Triton-stuur in de notoire bocht van de Amstel het stuurtouw doormidden (we lagen net op winst uiteraard;). Toch nog 9e van de 10 geworden ondanks die harde stop, maar geen Headblik dus door dat matige materiaal. Over Triton gesproken: in mijn roeijaar 1983 won Orca de 100^e Varsity en dat drukte de jubileumpret behoorlijk voor de Utrechtse corpsballen. Volgens dagblad Trouw was het zelfs een dieptepunt in de roeigeschiedenis, maar ik was erbij en vond het wel humor hebben, ook zonder te zwemmen. 

En ondertussen had ik relationeel een dramajaar, waar Orca een prettige escape voor was. Aardige betrouwbare jongens, daar was ik aan toe. Ik werd geen blijvertje bij Orca, want als push-over die ik ben, had ik me tijdens mijn wedstrijdjaar op een zwak moment op Unitas laten overhalen om in de Novitiaatscommissie ’83 te gaan. Daardoor ging ik die zomer naadloos over van wedstrijdroeien naar nachten doorhalen aan de bar en, ja, weer roken. Dat fysieke verschil heb ik toen kennelijk goed opgeslagen, want later, toen ik neurologische shit kreeg, was ik met een natte vinger te lijmen om weer in de boot te stappen. Ik had goed onthouden hoe fijn een lekker getraind sportlijf voelt.

Hoe en wanneer ben jij bij Beatrix beland en op welke manier ben je daar actief?

In september 2017, 35 jaar na mijn Orca-jaar, ben ik gewoon weer bij de beginnersinstructie ingestapt en tot mijn opluchting kon ik het nog. Bij het uitstappen uit de boot sleepte ik de eerste twee jaar met mijn ene been, maar inmiddels kan ik na tien kilometer fier rechtop mijn eigen skiff terug naar de loods dragen, zonder die hinkepoot. Roeien is zo geweldig! Het idee om het weer eens te proberen ontstond op de fiets met een buurvrouw, die vertelde dat ze bij Beatrix roeide en die ik royaal aanbood een keertje te sturen. Ik wist niet dat je daar bij burgerverenigingen diploma’s voor nodig hebt. En van het een kwam het ander.  

Wekelijks roei ik zo’n drie keer. In een dubbeltwee en met mijn gezelligheidsploegje, de Sirenes, en als flexroei-host. Dat flexroeien hebben we opgezet om mensen zonder (en met) een vaste ploeg de mogelijkheid te bieden om spontaan mee te doen op vaste roeimomenten. Een nieuwe variant daarvan is het Early Bird flexroeien om 07:00 uur. Na een pilot van twee jaar is het flexroeien uitgegroeid tot een blijvertje en daar ben ik best trots op. Super hoe gezelligheid en sportiviteit hierdoor bij elkaar komen. Verder vind ik het leuk om pop-up dingen te organiseren met ad hoc groepjes, zoals een lekker ‘uittrainings’feest of een avond met een bekkenbodemtherapeute, een buikdanseres en Turkse zoetigheid. Ook ben ik inmiddels instructeur (KNRB certified) en geef ik wat instructie. 

En daarbuiten? 

Hmm, ‘daarbuiten’ is mijn zere punt. Ik ben onvrijwillig uit het arbeidsproces gevallen, het ging gewoon niet meer. Ik ben getrouwd met een ingenieur in de chipsindustrie. We hebben drie dochters, die inmiddels afgestudeerd en aan het werk zijn in andere steden. Twee van hen hebben de roeitraditie in de familie voortgezet (bij Skadi en Triton). Eén heeft zelfs de Varsity 137-cie gedaan, met als thema inclusiviteit. Op alle drie ben ik heel trots. Buiten Beatrix ben ik het liefst zonder strakke planning bezig. Eerder was dat bestuurswerk, maar hoe nobel de cause ook is, ik houd nu eenmaal niet van vergaderen, wel van overleggen, weet ik nu. Dus als het zo uitkomt, doe ik dingen vanuit de glasvezelcoöperatie Nuenen en de asielzoekerscrisisopvang of organiseer ik een Creatieve Dag bij de Dorpswerkplaats, waar ik ook schilder. Én ik houd me bezig met initiatieven  en projecten op het gebied van Artificial Intelligence (AI). 

Kan je Orca en Beatrix met elkaar vergelijken?

Ja, ik vind Orca en Beatrix allebei weliswaar heel wit en hoog opgeleid, zoals natuurlijk veel roeiverenigingen, maar niet ballerig. Goed gevoel voor humor, geen watjes en hands-on. Weinig gelul, sober, en dat vind ik ook mooi in deze tijd. Soms gaat het te ver en dat vind ik dan weer hilarisch. Bijvoorbeeld alle dragende balken voor het nieuwe krachthonk met de hand zagen, hahahah. Of de heerlijk ouderwetse, net iets te koude tegeltjes in de kleedkamers, top!

Bedankt, Willemijn, voor je open verhaal en veel succes met alles wat je doet binnen Beatrix. Haal door!